ARANIZA HOŞ GELDİK. BİZİ TANIMAYA NE DERSİNİZ?

Merhaba...

Barış sevginin, dostluğun, insanlığın bir sembolüdür. Bu sembolü korumak bizlerin ilkesidir. Yaşamın kaynağı sevgiyse eğer; sevgi bir tutku, tutku bir amaç, amaç bir şeyleri paylaşmaksa, paylaşmak dostluk ve dostluk hatırlamaksa aklımızdasınız.

Toplumları bireyler oluşturur, bizlerde birey olarak üstümüze düşen görevi yapalım. Önce kendimizle barışık olalım, daha sonra ise; içimizdeki çocuğu uyandırıp çıkarsız, saf ve mücadeleci olalım. En büyük amacımız barışı korumak olsun.

Bir gün sormuşlar ermişlerden birine; "Sevginin sadece sözünü edenler ile onu yaşayanlar arasında ne fark vardır?" Bakın göstereyim demiş, ermiş. Önce sevgiyi dilden gönüle indirememiş olanları çağırarak onlara bir sofra hazırlamış. Hepsi oturmuşlar yerlerine, derken tabaklar içinde sıcak çorbalar gelmiş ve arkasından da derviş kaşıkları denilen bir metre boyunda kaşıklar. "Ermiş bu kaşıkların ucundan tutup öyle yiyeceksiniz" diye bir de şart koymuş. Peki demişler ve içmeye teşebbüs etmişler. Fakat o da ne? Kaşıklar uzun geldiğinden bir türlü döküp saçmadan götüremiyorlar ağızlarına. En sonunda bakmışlar beceremiyorlar, öylece aç kalkmışlar sofradan. Bunun üzerine şimdi demiş ermiş, sevgiyi gerçekten bilenleri çağıralım yemeğe. Yüzleri aydınlık, gözleri sevgi ile gülümseyen ışıklı insanlar gelmiş oturmuş sofraya bu defa. "Buyurun" deyince, her biri uzun boylu kaşığını çorbaya daldırıp, sonra karşısındaki kardeşine uzatarak içirmiş. Böylece her biri diğerini doyurmuş ve şükrederek kalkmışlar sofradan iste demiş ermiş, "kim ki gerçek sofrasında yalnız kendini görür ve doymayı düşünürse, o aç kalacaktır. Kim kardeşini düşünür de doyurursa o da kardeşi tarafından doyurulacaktır şüphesiz. Gerçek pazarında alan değil, veren kazançtadır daima.

Unutmayalım ki; Hayat hepimizin dokuduğu, geri dönüşü olmayan bir halıdır ve ancak herkes kendisine ait olan boşluğu doldurur. Her seven isimsiz bir kahramandır, insan sevdiği ve sevildiği kadar insandır.